(Overhøyrt telefonsamtale:)

«Nei, det var ikkje eg som sprekte ballongen. Han sprakk av seg sjølv. Plutseleg var han sprekt. Det er ikkje min feil at han er sprokken. Eg sprekker aldri ballongar. Kva sa du ...? Nei, det var ikkje eg som knekte beinet ditt. Det knakk. Bein blir knekte når du dett ned slik, og når ein knekker nøter med slegge ... (...) Er det ikkje knokke, seier du? Berre broste? (...) Nei, det at huset ditt brann er heller ikkje min feil ... Heilt nedbrunne, seier du? (...) Nei, eg går ikkje rundt og brenner ned hus ... Om eg vil ha knekte peparkakehus frå i fjor? Nei takk ... Brente mandlar ...? (...) Brekker du deg? (...) Nei, no må du prøve å tenke positivt; ein går ikkje og henger seg berre fordi ... La det som heng, få vere hange, seier no eg. Ikkje ver så opphengd i detaljar. Heng deg heller opp i at beinet er brote. (...) Hæ? Brekte du deg igjen? Det høyrdest ut som om du breka. Ha ha. Ja ja. Ha det.»