Mor mi og eg sit i kjøkenet og ventar. Me kikar ut på skyene over garden som er i ferd med å løyse seg opp.

– Det ser ut til å bli fint i dag, seier mor.

Eg har lagt merke til det same.

– Kor tid skulle han vere her?

– Det kjem vel an på om han har andre oppdrag fyrst.

– Me kunne grave ned Herkules bak hønsehuset, onkel Arne har minigravar.

– Det er ikkje lov, seier mor.

– Dessutan skal dyrlegen hjelpe far med slaktinga etterpå.

– Eg vil ikkje høyre om det, seier eg.

– Kvifor skulle me ikkje nytte kjøtet? Dessutan er hest betre enn mykje anna du stappar i deg. Du åt hestekjøt mange gonger då du var liten.

– Eg kjem aldri til å ete det igjen, seier eg.

Herkules har alltid vore ein snill og roleg hest. I farten kjem eg berre på éin episode, for mange år sidan, då han sparka til tante Else slik at ho ramla og slo av ein bete av den eine framtanna. Kvar gong tante kom for nær, blei Herkules uroleg, mor meinte han reagerte på krøllene. Men eg trur heller det var den vimsete måten ho gjekk på, som skremde han.

– Eg håpar dyrlegen vakna i dag tidleg og ikkje kom seg ut or senga, og berre må ligge der, ute av stand til å utføre arbeidet sitt.

– Sånn må du ikkje snakke, seier mor.

– Eg snakkar slik eg vil, kanskje er det så gale at dei må avlive han i staden for Herkules.

– Det er ikkje dyrlegen sin feil. Far har bestemt seg, og eg har ringt naboane, det er mange som blir glade for kjøt.

Dyrlegen passerer utanfor kjøkenvindauget. Støvskya bak den blå bilen blandar seg med tjukk svart eksos, det må vere noko feil med motoren.

– No er han her, seier mor.

Eg skimtar det avlange hovudet med øyra som stikk rett ut. Ikkje skjønar eg korleis den digre mannen får plass til beina i den litle bilen.

Han parkerer framføre garasjen, tek veska si og går opp mot løa. Far klappar Herkules, som verkar roleg. Det er noko med magen, alvorleg kolikk eller kva dei kallar det. Han er gamal og stiv og har gjort sitt. Det vil visst koste ein formue å få skikk på det som er gale.

Dyrlegen har nok vore borti litt av kvart. Sprunge ut og inn av alle slags fjøs. Stadig er det nokon som ringer og seier at han må kome med ein einaste gong, utan å tenkje på at dyrlegar kan vere opptekne hos andre folk; kanskje har han neven djupt inni ei kvige og prøver å snu ein kalv som ligg feil. Eller står med spenntak i ein bjelke og dreg i ein kjetting som er festa i beina. Det kan stå om minutt. Kjem han for seint, får han høyre det.

Eg trudde hestar levde evig, i alle fall Herkules. No veit eg ikkje lenger kva eg trur.

– Er det sant at dyr kan kjenne på seg når uvêret nærmar seg?

– Det veit eg ikkje, seier mor.

Utan å nøle set dyrlegen boltepistolen i panna på Herkules. Han fell bakover og blir liggande. Far startar traktoren, og dei heiser Herkules opp med frontlastaren. Det rykker litt i hovudet og den eine bakfoten. Dyrlegen stikk hol på blodåra i halsen. Litervis av blod renn ut. Så slaktar han skrotten. No skal han henge ei stund, slik at kjøtet blir best mogleg.

Frank Tønnesen