Portrett av Hans Olav Lahlum.
Foto: Atle Grønn
Berre veggane på hotellrommet veit kven du er etter eit tapt tårnsluttspel. Hotellrommet får eksistensielle dimensjonar for ein sjakkspelar.
Norske sjakkspelarar hugsar kvar krok av Gausdal Høgfjellshotell, som frå 1970 var sjakkhotell tre–fire veker kvart år. «Korleis var vêret på høgfjellet?» spurde sjefen når ferien var over. «Eg veit ikkje. Eg hadde ikkje vindaugsplass», var svaret frå sjakkspelaren.
Eitt tiår, frå 1996, var Hans Olav Lahlum arrangør på fjellet. Han var den gongen godt kjend i sjakkmiljøet og heilt ukjend utanfor. Ganske ukjend var òg vesle Magnus som eg tapte mot på Gausdal i 2004, ei tid då eg sjølv var redaktør av Norsk Sjakkblad. Ei natt det året vart eg sitjande på hotellet med Hans Olav, som eg hadde kjent sidan han flytta til Gjøvik frå Nordland på slutten av 80-talet. Eg vart så trøytt, men Hans Olav berre heldt fram. Eg skjøna ikkje korleis han kunne prata så mykje utover natta utan alkohol. Nesten ti år seinare skulle han setja rekord med verdas lengste intervju (30 timar med stutte spørsmål frå Mads Andersen i VGTV – og laaaange svar frå Lahlum).
På eit tidspunkt stoppa han opp og stilte meg eit eksistensielt spørsmål: «Veit du, Atle, kva som er problemet mitt?» Eg vart litt perpleks klokka 01.30 om natta. Han var klinkande edru. Eg skjøna at det ikkje var eit retorisk spørsmål, så eg tykte eg måtte svara: «Du har ikkje noko anna liv enn sjakken?» freista eg.
Han såg forfjamsa ut ein liten sekund. «Nei, langt i frå. Eg har fleire prosjekt på gang.» Han fortalde meg kva som var problemet hans, men eg har gløymt svaret.
Nokre månader seinare kontakta han meg. «Eg skal ha ein kronikk på trykk, og treng eit portrettbilete. Du er den einaste eg kjenner med eit fotoapparat.»
Portrettbiletet mitt av Lahlum har vore prenta i Aftenposten (utan kreditering!) og fleire norske aviser. Hans Olav var strålande nøgd over portrettlikskapen.
I 2005 vart Carlsen så god at eg slutta som sjakkredaktør. Eg hadde gått tom for adjektiv («utruleg», «fantastisk» osb.). Lahlum tok over som redaktør av Norsk Sjakkblad, og med tida vart biletet eg tok av etterfylgjaren min, utkonkurrert av andre fotografar.
Atle Grønn
Atle Grønn er internasjonal
meister i sjakk.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Berre veggane på hotellrommet veit kven du er etter eit tapt tårnsluttspel. Hotellrommet får eksistensielle dimensjonar for ein sjakkspelar.
Norske sjakkspelarar hugsar kvar krok av Gausdal Høgfjellshotell, som frå 1970 var sjakkhotell tre–fire veker kvart år. «Korleis var vêret på høgfjellet?» spurde sjefen når ferien var over. «Eg veit ikkje. Eg hadde ikkje vindaugsplass», var svaret frå sjakkspelaren.
Eitt tiår, frå 1996, var Hans Olav Lahlum arrangør på fjellet. Han var den gongen godt kjend i sjakkmiljøet og heilt ukjend utanfor. Ganske ukjend var òg vesle Magnus som eg tapte mot på Gausdal i 2004, ei tid då eg sjølv var redaktør av Norsk Sjakkblad. Ei natt det året vart eg sitjande på hotellet med Hans Olav, som eg hadde kjent sidan han flytta til Gjøvik frå Nordland på slutten av 80-talet. Eg vart så trøytt, men Hans Olav berre heldt fram. Eg skjøna ikkje korleis han kunne prata så mykje utover natta utan alkohol. Nesten ti år seinare skulle han setja rekord med verdas lengste intervju (30 timar med stutte spørsmål frå Mads Andersen i VGTV – og laaaange svar frå Lahlum).
På eit tidspunkt stoppa han opp og stilte meg eit eksistensielt spørsmål: «Veit du, Atle, kva som er problemet mitt?» Eg vart litt perpleks klokka 01.30 om natta. Han var klinkande edru. Eg skjøna at det ikkje var eit retorisk spørsmål, så eg tykte eg måtte svara: «Du har ikkje noko anna liv enn sjakken?» freista eg.
Han såg forfjamsa ut ein liten sekund. «Nei, langt i frå. Eg har fleire prosjekt på gang.» Han fortalde meg kva som var problemet hans, men eg har gløymt svaret.
Nokre månader seinare kontakta han meg. «Eg skal ha ein kronikk på trykk, og treng eit portrettbilete. Du er den einaste eg kjenner med eit fotoapparat.»
Portrettbiletet mitt av Lahlum har vore prenta i Aftenposten (utan kreditering!) og fleire norske aviser. Hans Olav var strålande nøgd over portrettlikskapen.
I 2005 vart Carlsen så god at eg slutta som sjakkredaktør. Eg hadde gått tom for adjektiv («utruleg», «fantastisk» osb.). Lahlum tok over som redaktør av Norsk Sjakkblad, og med tida vart biletet eg tok av etterfylgjaren min, utkonkurrert av andre fotografar.
Atle Grønn
Atle Grønn er internasjonal
meister i sjakk.
Fleire artiklar
Takumi (Hitoshi Omika) og dottera Hana (Ryo Nishikawa) lever eit roleg liv på bygda, som no kan få ein «glampingplass».
Foto: Another World Entertainment
Djevelen i detaljane
By mot land er eit sentralt tema i endå ein framifrå film av Ryusuke Hamaguchi.
Ingrid Storholmen har teke utgangspunkt i eit stort datamateriale om folkehelsa i Nord-Trøndelag.
Foto: Merete Haseth
Våren over mannalivet
Ingrid Storholmen gjer tørre helsedata om til levande liv i Bloddråpetall.
Finaste finnbiffen med grøne erter, potet og tyting.
Foto: Dagfinn Nordbø
Finaste finnbiffen
«Seier eg at eg skal invitere på finnbiff, blir folk berre glade. Dei veit at dei skal få smake noko av det beste landet vårt har å by på av ingrediensar, med reinkjøt som helten.»
Teikning: May Linn Clement
Krigen er ei ufatteleg ulukke for Ukraina. Men også for Russland er det som skjer, ein katastrofe.
Tusen dagar med russisk katastrofe
Jens Stoltenberg gjekk av som generalsekretær i Nato 1. oktober. No skal han leie styringsgruppa for Bilderberg-møta.
Foto: Thomas Fure / NTB
Mingleklubben for makt og pengar
Jens Stoltenberg blir partyfiksar for Bilderberg-møta, ein institusjon meir i utakt med samtida enn nokon gong.