Når ein somme tider seier at noko var frykteleg morosamt, hender det faktisk at ein meiner at det var heilt frykteleg og skikkeleg morosamt. Slik er det med Kjersti Halvorsens debutroman Ida tar ansvar. Tonen er lett og liketil, humoren er språkleg sofistikert og basert på blikk for situasjonar. Men innhaldet blir mørkare og mørkare, og kombinert med denne lystige tonen får heilskapen etter kvart klang av speledåse i skrekkfilm – eit anna kjent, uhyggeleg dobbeltgrep.