Filmfjes

Prisen for beste TV-produksjonar, Emmy, vart delt ut denne veka, og vinnaren i kategorien beste manus for komiserie, var Aziz Ansari, for serien nemnd i hovudmeldinga mi, nemleg Master of None. Etnisk mangfald – kvit showbizbransje 1–0, altså. Og med ein haug med prisar til kvinnedrivne seriar som The Handmaid’s Tale, Veep og Big Little Lies, er det som om politisk korrekt var både hipt og stovereint. Tre gongar hurra for hippe, reine stover!

B.A.

Sjå på nett no:

(Netflix) Det er ei stund sidan Making a Murderer gjekk på skjermen, så eg er svært open for meir sannkrim. No har eg berre sett to episodar av Confession tapes, men det lovar bra – ikkje for alle som sit bak lås og slå for mord dei kanskje ikkje har gjort, men for ein spennande serie. Ein kan berre håpa at det på sikt blir færre justismord og betre forhøyrsteknikkar, slik at me får eit bra rettsvesen i staden for bra TV.

B.A.

Tre på topp

Filmar av Stephen Frears, som kan betre:

1) Farlige forbindelser, 1988. For tretti år sidan kunne Frears få kostymedrama til å vere morosame og medrivande.

2) Dirty Pretty Things, 2002. Skildringa av den skitne verda til papirlause i Storbritannia syner ein filmskapar med hjartet på rette staden.

3) High Fidelity, 2000. Det er ei skam at platesjappa i den flotte romanen av Nick Hornby måtte flyttast til USA for å finansiera filmversjonen, men i ei tid då alle pengane mine gjekk til plater og konsertar, åt eg filmen òg rå.

H.T.