CD

Georg Muffat:

Armonico Tributo

Concerto Copenhagen; dir.: Lars Ulrik Mortensen. Berlin 2022

1682 blei utropt til jubelår i Salzburg. Byen feira 1100-årsjubileumet sitt, noko som blei markert musikalsk. Den mest kjende jubileumskomposisjonen var hoffkapellmeisteren H.I.F. Biebers Missa Salisburgensis – ei «mammutmesse» for heile 54 stemmer.

Mindre kjent er det kompositoriske jubileumsbidraget til hofforganisten Georg Muffat (1653–1704): Armonico Tributo («Harmonisk hylling»), ei samling med det komponisten kallar fem «sonatar», men som i røynda er concerti grossi, der ei solistgruppe speler mot og med eit stort orkester. Barokkorkesteret Concerto Copenhagen under leiing av Lars Ulrik Mortensen har no spelt inn desse stykka, som er høgbarokk musikk av beste slag.

Corelli og Lully

Muffat var i utlandet dei fyrste seks månadane av jubelåret. I Roma studerte han hjå samtidas største italienske fiolinist og komponist, Arcangelo Corelli, og det er truleg under Corellis rettleiing dei «harmoniske hyllingane» hans blei til. Korleis skal me skildra denne musikken?

Muffats stil har mykje sams med Corellis. Men medan Corelli skreiv i rein italiensk stil (han er blitt ståande som den største klassikaren i italiensk barokkmusikk), sameina Muffat ulike nasjonale stilar og utvikla slik sitt heilt personlege, kosmopolitiske «musikkspråk». Denne internasjonale stilen speglar livet hans: Han kom til verda i dagens franske departement Haute-Savoie og enda til slutt opp i den bayerske grensebyen Passau, ved grensa til Austerrike.

Før han studerte hjå Corelli, hadde han gått i lære hjå den franske musikkens største koryfé og stilskapar, Jean-Baptiste Lully. Og det er Lullys storfelte, elegant ornamenterte og danseprega komposisjonsmåte han i jubileumsverket Armonico Tributo kombinerte med den songleg-virtuose tonen i Corellis italienske musikk.

Walking-bass

Andresatsen «Allegro e presto» i Sonate nr. 1 kan tena som døme. Medan tuttidelane (der alle speler saman) har stolte, punkterte franske rytmar, kling solopassasjane smeikjande italiensk. Concerto Copenhagen får dette fint fram, og presisjonen i fraseringa vitnar om det høge tekniske nivået til orkesteret.

Concerto Copenhagen har ein drivande god basseksjon. Ein sats der basslina styrer det musikalske forløpet gjennom ein såkalla «walking-bass», er femtesatsen «Aria» frå Sonate nr. 2. Denne liknar elles mistenkeleg på ein av satsane i G.F. Händels orgelkonsertar; Händel var då òg kjend for frimodig bruk av andre sin musikk i eigne verk.

Den desidert lengste satsen, ein passacaglia som varer i over ti minutt, avsluttar samlinga. Den kompositoriske kvaliteten imponerer, og eg skjønar godt at den neste generasjonen barokkomponistar – fyrst og fremst J.S. Bach og Händel – tok seg førebilete i Muffats stilistiske syntese.

Sjur Haga Bringeland

Sjur Haga Bringeland er musikar, musikkvitar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.