– Kva med gleda, då, Therese?

– Gleda?

– Du klarar kanskje ikkje tenkje så mykje på gleda no?

– Eg skal vere glad når den her saka er ute av verda, seier ho.

– Ja, seier eg.

– Og glad når verda er ferdig med den her saka.

– Ja.

– Noko anna? Noko litt meir her og no? Ei hakke, til dømes?

– Sa du «ei hakke»? spør Therese.

– Eg sa «ei hakke», ja. Og det ligg ikkje noko vondt i det. Tvert imot. Kjenner du til ein stad som heiter Gjerdsvika?

– Gjerdsvika? Therese ristar på hovudet.

– Gjerdsvika er kan hende den mest vindharde bygda i Noreg. Folk som bur der, ber gjerne med seg hakke utandørs, når vinden er som hardast. For ikkje å blåsa bort. Og vinden står jo ganske hardt no, gjer han ikkje?

Therese nikkar: – Jo. Eg kunne trenge ein liten opptur.

– Og kva er ein liten opptur?

– Litt sein vinter. Litt snø. Stille skog. Kaldt og klart. Eit skispor.

– Høyres fint ut, seier eg.

– Ja, seier ho.

– Buddhaen skal ha sagt ein gong at dikt skal leie deg til fred, men kan hende er eit skispor betre eigna? Eit som går inn i æva.

– Du går ikkje på ski?

– Ikkje sidan ungdomsskulen. Eg blei kald og våt og sjuk, og det var det. Men her snakkar vi om eitt lag med klede og ujamne stavar.

– Kva med vottar? Langundertøy?

Eg ristar på hovudet. – Men du, seier eg. – Eg veit jo ingenting om å vere best i verda. Og ingenting om å ville vere det. Og enda mindre om å tru at eg kan bli det. Eg står opp til det same. Kvar dag.

– Gjer ikkje alle det? seier Therese.

– Nokon meir enn andre, svarar eg. – Eg bur i fjerde etasje, og blir fort kortpusta om eg må opp og ned nokre gonger.

– Kvifor må du opp og ned fleire gonger?

– Mange grunnar. Gløymt nøklane. Sjekke om eg har låst. Osb.

– Du er eit litt nevrotisk menneske?

– Er ikkje alle?

– Nokre meir enn andre, seier Therese.

Eg må sjå ned.

– Men eg er svært glad i sport, altså, men berre på skjermen og berre når vi vinn, som Jokke syng.

– Er det i «Her kommer vinteren»? Eg likar den, seier Therese.

– Eg kan tenkje meg at du, om du var ein av karakterane i Game of Thrones, var ho eine som fryda seg over at vinteren var på veg.

– Heilt klart, seier Therese.

– Kan òg tenkje meg at du ville flydd frå kvitvandrarane på ski.

– Trur eg òg, men det hadde kome an på terreng og smurning.

– Ja? Kva smurning trur du gjer seg best på den andre sida av muren?

– Veit ikkje, seier ho. – Men vi finn vel ut av det ein dag.

– Ja, seier eg.

Vi ser ut vindauget. Himmelen er blå, med ei sky her og der. Bakken er grå, med ei stakkars sjel her og der.

– Kan jo hende, litt fram i tid, at heile den her prosessen blei eit bryne for deg, eit som skjerpa deg for alt som skal kome sidan.

– Tenkjer du sånn om verda?

– Ikkje eigenleg, svarar eg.

– Ikkje eg heller, seier Therese.

– Nei, seier eg.

– Men inst i hjartet er det jo det her eg brenn for, held ho fram.

– Eg vil tilbake. Eg vil det.

– Winter is here, seier eg.

– Alltid, seier Therese.

Nils-Øivind Haagensen

Nils-Øivind Haagensen er
forfattar og forleggar.