EPISTEL

Walid al-Kubaisi

Med kvitt skjegg og kloke historier gjev onkel Jacob oss råd og nye perspektiv. Venen min, Anwar, er son til ein fattig nabo som budde eit steinkast frå oss. Ein dag onkel Jacob kom forbi, såg han at Anwar og eg flytta eit lass med ved til taket. Vi bar vedkubbar inn i huset, og tok trappa til andre etasje. Vi hadde gått mange turar då onkel Jacob kom forbi og sa:

– Fyll ein sekk med vedkubbar, og drag han opp på taket med eit tau.

Vi gjorde som han sa, og det gjekk fort.

Då vi seinare såg han sitje i parken i solnedgangen, sa han til oss:

– Gjennomfør arbeidet på ein smart måte, ikkje med bry og slit. Sjela vert trøytt, og du hatar arbeidet etterpå, sa han og illustrerte det med ein anekdote:

Ein far bygde eit nytt hus, og bad dei tre sønene om å flytte dit saman med han.

«Kvar av dykk må velja eit rom», sa han. «Før de flyttar inn, vil eg at de fyller rommet dykkar med noko. De avgjer sjølve kva de vil fylle det med. Den av dykk som fyller rommet først, skal få ei stor gåve. Etter det kan eg be dykk om å tøma romma att, og så flyttar de inn i det nye huset vårt.»

Den eine sonen byrja samla grus frå vegen for å fylla rommet sitt. Den andre fylte rommet med ull. Den yngste broren sat og såg på brørne som sleit med å fylla romma sine. Natta kom medan dei streva. Før dei var ferdige, reiste den yngste broren seg og tende eit stearinlys i det mørke rommet. Det vart fylt med lys.

«Tøm romma, hent møblane og bu her», sa faren.

Den yngste sonen sløkte stearinlyset, og rommet hans vart mørkt og tomt. Han gjekk til det gamle huset og henta møblane.

Faren gav ein formue til den yngste sonen fordi han hadde skjønt visdommen om målet med arbeidet, nemleg å vinna fritid.

Walid al-Kubaisi er forfattar og fast skribent i Dag og Tid.