Det bur ikkje lenger prestar, utnemnde av Kongen, på dei gamle og oftast staselege landsens prestegardar, det står ikkje lenger menn i svarte kjolar med pipekrage høgt oppe i preikestoltønnene, inne i altarringen eller på kanten av opne graver, og ser på si gjerning som ei heilag teneste dei er kalla til av Gud, det kjem ingen alvorstyngd sokneprest og bankar på døra i huset der læraren bur saman med tausa si, for å oppmoda dei til å verta rette ektefolk og gode føredøme på kristeleg liv og livnad. Dei gamle salmeversa vert ikkje lenger lærte utanboks på skulen og oftast heller ikkje sungne i kyrkja, ord om omvending til Jesus, om frelse og fortaping, om den breie og den smale vegen, er «fåhøyrd segn» frå preikestolane. Få i sokna veit kva deira eigen sokneprest heiter. Den religionen som rådde grunnen då eg vaks opp, er heilt borte no. Me gjekk ikkje ofte til gudsteneste den gongen heller, dei fleste av oss, men kyrkja låg på ein høg stad, ho hadde sin plass i medvitet, med eit alvor me ikkje kjende trong til nett no, men som kunne koma vel med når me vart gamle og skulle døy. Me levde i eit ordna univers, i alle høve utanfor dei store byane. Den spreke Tor Obrestad var den fyrste eg visste om som var utmeld or statskyrkja.