Sorga er svart som jord

Alice Oswalds langdikt er ekstremt verknadsfullt.

Idealitet og realitet

Ingvild Lothe skriv vedkjenningspoesi. Og vedkjenninga verkar genuin fordi ho i tillegg rommar humor og ironisk distanse, sjølv om det også berre kan vere ei maske.

Språk som lyser

Trass i den drøymande rastløysa som pregar dikta, held dei også fast i noko.

Rike reisedikt

Jo Eggen har skrive dikt om Ålandsøyane. Dei kan vi lære mykje av.

Død, identitet og sorg

Grethe Fatima Syéds første diktsamling utgjer eit vakkert portrett.

«Dikta til Endre Ruset er ridde av tap og sorg, og med hesten som sentralt motiv.»

Freistnader på å rykke seg laus

Det finst nokre svært vonde punkt i desse dikta – om enn pakka inn i den slentrande stilen til Nils-Øivind Haagensen.

Erfaringar av tap og nytt liv

Debutdikta til Anngjerd Rustand eig omhug for omverda og er skrivne med klårleik og vent, sanseleg nærvær.

Fellesskap og tap

Når ein les Folketelling, får ein ei kjensle av at det livet som blir skrive, ikkje er ferdig innskrive i manntalet, men framleis skjer i den teksten ein har framføre seg.

Noko for seg sjølv og noko for kvarandre

Erling Indreeide har skrive ei bok som eig ei uvanleg sterk poetisk tankekraft.

Frisk poesidebut

Dikta til Anna With er originale og presise.

Portrett av ein mogleg og umogleg onkel

Ei bok nesten fullkome danna av ståande vendingar og ordtak med poetisk snert.

Draum og traume

Karin Haugane skriv dikt med ein særeigen mytisk og forheksande dåm over seg.

Krysseld av språk, liv og kropp

Dikta til den danske debutanten Amina Elmi er fylte av både energi og sorg.

«Språklege overraskingar i nesten kvar line.»

Nake liv mellom katastrofe og håp

Kristin Berget leitar etter eit gyldig og ansvarleg språk i poesien sin. Resultatet er vent og overtydande.

Oppvekst og nedvekst

Origo byr på godt handverk, men teksten er litt for glatt.

Ein utsett og sansande natur

Silje Linge Haaland skriv varsame, tenkjande og overtydande dikt.

Læresvein i draumeritt

Erlend O. Nødtvedt overraskar så å seie alltid.

Språkets graner er tause

Gaute Heivoll skriv lyrisk variert om dei tause felta me er avhengige av for å uttrykkje oss som menneske.

På innsida av lyset

Det er ei glede at ei heil samling av poeten Guillevic er gjendikta til norsk.

Stave verda

Gunnar Wærness er ein av dei førande norske samtidspoetane, rastlaust på reise til nye oppdagingar og gjenoppdagingar.

Stave verda

Gunnar Wærness er ein av dei førande norske samtidspoetane, rastlaust på reise til nye oppdagingar og gjenoppdagingar.

Kvikt, lettliva og engasjert

Alle dikta i Samling. Dedikerte dikt har ei tydeleg retning, sjølv om dei ikkje trekkjer i same lei.

Den poetiske trua

Dikta til Mona Høvring skapar nye bilete i bileta.

På bar og blomerik bakke

Når Jo Eggen skriv dikt om himmelen, gneg dei på røtene.

Poetiske krysspeilingar

Madrid kryssar utvunge mellom dei ulike laga og meiningssjikta som finst i byens overflod av butikkar, menneske, historiske bygningar og minnesmerke.

Om å bryte klørne i forteljinga

Poeten skriv tilsynelatande prosa, men bryt ut i ei poetisk og rik skrift.

Opne og løynde dikt

Christiansen går i ein fascinerande poetisk dialog med ein eldre forfattarskap.

Sanseleg nærvær

Utgjevinga presenterer både gjendiktingar og ord for ord-omsetjingar.

Fragmentarisk og flyktig poesi

Paris av Hope Mirrlees er eit tapt og gjenoppdaga modernistisk verk.

Poesiens mangfaldige prinsipp

Dobbeltliv har energiske formuleringar vovne inn i biletrike lyriske essay.

Presisjonens venleik

Ein debut som ragar høgt når rekneskapen over poesiåret 2022 skal gjerast opp.

Orda slynger seg rundt tidsaksen

Meisterleg er det sikre anslaget i dikta, men like fullt bør ein akte på den over­rumplande sluttlina.

Kommunepoesi

Gro Dahle skriv slyngjande hyllingsdikt som syner namngjevingskrafta.

Visjonær tur i ein rusten Amazon

Tiller gjev ein dystopisk og biletrik diagnose av samtida med ein håpefull slutt.