Essay
Afroditefeltet
PAFOS: Forsøket på å forstå Ukraina-krigen i lys av Kypros-problemet endar i ruinar, stein og oljefelt, og i mytar der krig og kjærleik går saman til sengs.
I ein blødmete solnedgang i Pafos blør mytar og gassfelt over i kvarandre.
Foto: Ida Lødemel Tvedt
I frukosthallen i Pafos stod ein gammal mann og laga omelett til gjestane. Med saumlaust turisttekke testa han gresken min og lèt som om han blei imponert.
Han sa: «Frå Noreg? Vi får få gjestar frå Noreg. Dei kjem til Ayia Napa, men ikkje hit. Det hjelpte jo ikkje at de leidde fredsforhandlingane, men du skal vite at eg alltid har stolt på nordmenn. Du skjønar det, at ein gong for veldig, veldig lenge sidan mista eg møydomen til ei kvinne frå Noreg.»
Eg lo, han lo, han tok meg i handa, og eg sa: «På vegner av folket mitt er eg glad vi kunne bidra, om ikkje akkurat med fred.»
Morgonen etter kvelden med russarane på Four Seasons i Limassol hadde eg tatt buss vestover på Kypros, mot Pafos, byen kjent som fødestaden til Afrodite, den greske guden for venleik og kjærleik. Bussjåføren lét til å vere ei splitta sjel: Brått lo han høgt for seg sjølv i ein sving, før han med eitt blei gravalvorleg og korsa seg i møte med kryssande trafikk. Han veksla mellom å plystre og banne, heile vegen langsmed kysten.
Ute i havet låg Afroditefeltet, det første gassfeltet oppdaga i kypriotiske farvatn, gjort ekstra lukrativt av Ukraina-krigen. Siste nytt om Afroditefeltet var at det skulle koplast til Egypt gjennom ein undersjøisk kabel.
Olje- og gassinstallasjonar heiter gjerne slikt: Snøhvit, Ormen Lange, Snorre, Olympus, Troll A og Troll B. Når dei blir døypte, blir dei dyppa i autoritet frå gammal dikting.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
