Besteforeldra i Siebe

Bileta er teknisk gode, med godt lys, roleg bakgrunn og høveleg kontrast, tydelegvis tekne av ein profesjonell fotograf. Daniel er 36 og Susanne er 31. Han sit i ein korgstol med hendene saman, kledd i ein vakker pesk og ein tynn gullring. Ho poserer på same vis, med daglegkufta, sjal, søljer og tre gullringar. Blikka deira er alvorlege; er dei litt vaktsame? Passbileta er tekne 18. mars 1941.

Røter på Finnmarksvidda

Siebe ligg på ei elveslette der Oskáljohka svingar på Finnmarksvidda, 18 kilometer sør om Guovdageaidnu/Kautokeino og 26 kilometer nord for den finske grensestasjonen Kivilompolo i Eanodat/Enontekiö. Seks personar er fastbuande i Siebe, uløyseleg knytte til Hætta-namnet, og eg er i slekt med alle.

Siebe er min hjartestad, og eg er oppkalla etter bestemor mi, áhkku. Ho kalla meg gáibmi, eit av dei vakraste orda eg veit. Gáibmi ber i seg meir enn berre å dela namn, for oppkalling er ei ære og skapar spesielle band. Eg ser banda når eg ser meg sjølv i spegelen. I Susannes blikk, med bestefars kløft i haka. Eg har arva haka, som far min og den yngste dotter mi òg.

Bestemor Susanne i Siebe og bestefar Daniel, áddja, gifte seg i 1938. Vaksen var ho, om ein veit at giftealderen for kvinner på den tida kunne vere 18–19 år. Då tyske krigsskip segla inn i Drøbaksundet to år etter, var far min, Odd Mathis, berre nokre veker gamal. Passbileta eg no har i glas og ramme, vart tekne av politiet under andre verdskrigen, til identifikasjonskorta alle måtte ha.

Hendingane tusenvis av kilometer vekke greip direkte inn i den vesle bygda på Finnmarksvidda. Familiehistoria mi kunne teke ei heilt anna vending, bestemt av hell eller uhell.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare