Dekadent fattigdom

Det var ikkje dette eg hadde sett for meg då eg bestemte meg for å gå frå Spoleto til Roma, i fotspora til Frans av Assisi. Eg hadde sett for meg at eg skulle møte pilegrimar undervegs og spørje kvifor dei gjekk, om dei søkte tilbaketrekking, samhald eller å verte konfronterte med seg sjølv, slik at eg kunne skrive om kvifor pilegrimsferder no er inne i ein europisk renessanse, trass i den svekte posisjonen til religionen.

Sivilisasjonsflukt og munkeliv er på moten, hadde eg nemleg skjøna, og eg gjekk ut frå at det hadde med klimaangst og andre dommedagskjensler å gjere. Ei ny form for autentisitetshybris. Eg skulle vitje kyrkjer og kloster langs vegane, og lære meir om heilage Frans, den fyrste asketiske tiggarmunken, som etter ei openberring i Spoleto i 1205 gav opp eit festleg liv i Assisi til fordel for askese i villmarka og på bygdene, dus med dei ville dyra han skulle verte skytshelgen for.

Men eg møtte ingen pilegrimar eg kunne intervjue. Det synte seg nemleg at ruta eg hadde valt, ikkje var del av den offisielle Via Francisgena, pilegrimsruta frå Canterbury til Roma, men ein alternativ sti, laga av ein mann som heiter Stefanos. Stefanos ville ha ei meir autentisk ferd gjennom landskapet til Frans enn ruta som er konstruert langs bilvegane. Så vill som mogleg, over fjell og sletter, gjennom dalar og kratt. På dei sju dagane eg gjekk, møtte eg ikkje ein einaste annan vandrande på stiane. Berre dyr.

Skodda var tjukk då eg gjekk opp Monte Fionchi fyrste dagen, men ho letta då eg nådde toppen, og avslørte eit heilt annleis landskap enn det eg hadde sett for meg. Eg hadde sett for meg olivenlundar, grusvegar og rullande åsar, men no såg eg berre fjell. Adrenalinet breidde seg i meg, forsterka då eg nede ved tregrensa gjekk ut av eit buskas og inn på ei slette og med eitt var omringa av mørke vesen. Eg stod midt i ein flokk med førti hestar. Eg skvatt så eg ropte, ein hest bykste mot meg, vrinska og kasta på nakken. Eg sprang heile vegen ned frå fjellet.

Dei neste dagane møtte eg alle slags skapningar. Villsvin grynta og la på flukt når dei såg meg kome, firfisler skvatt i grøftekantane, eg vart oversett av ein flokk hjorteliknande vesen. I landsbyane snerra og ulte hundane då eg kom. Eg hadde fått beskjed om at hundar her omkring måtte skremmast med steinar, som eg måtte bere i hendene og vise til dei mest pågåande, og når dei likevel hoppa på meg, måtte eg hive steinane mot snuten deira.

Eg hadde ingen grunn til å vere redd. Dette var Italia, trass alt, ikkje ein jungel. Dessutan var det akkurat dette eg hadde bedt om. Eg hadde betalt godt for luksusen å få frakta bagasjen min langs bilvegane, frå gjestehus til gjestehus, medan eg gjekk og dingla fritt med armane om dagen og kom fram til dekt bord og førehandsbetalt vin på gjestehusa om kvelden.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare