Mat
Dekonstruert gourmetmat
Eg har ein dragnad mot restaurantar med lange ventelister og låste menyar.
I tillegg til maten er det mottakinga, det spektakulære, servicen og toalettrommet som gjer ein restaurant minneverdig for meg. I tillegg til maten er det mottakinga, det spektakulære, servicen og toalettrommet som gjer ein restaurant minneverdig for meg.
Foto: May Linn Clement og Mathias OppedalFoto: May Linn Clement og Mathias Oppedal
Eg står ved ei tredør i Pedersgata i Stavanger. Døra leiar inn til Michelin-restauranten Sabi Omakase. Ved sida av døra er eit stort svart vindauge. Det er umogeleg å sjå inn, men perfekt å spegla seg i ruta utanfrå.
Før trudde eg min stad på ein gourmetrestaurant var nett her, på utsida. Fine dining var noko fjernt, fullt av ein mystikk langt over noko eg kunne førestilla meg å vera ein del av. Med eit regelsett eg ikkje kunne læra, og sluttsummar eg ikkje kunne handtera. Eg trudde det var ei overklassegreie.
Etter at eg midt i 20-åra fyrst fekk foten innanfor døra, augo opp for den grenselause oppvartinga og munnen gapande etter nye smakar, har eg ikkje vilja trø ut att.
Eg har ete på fine restaurantar både under og over vatn, frå Aust-Afrika til Vestlandet. Toga frå neobistroar i Paris til Michelin-stjernedryss i San Sebastian.
Dette er opplevingar som legg seg på minnet. Kor mange preglause måltid har eg ikkje ete på middelmåtige restaurantar? Det veit eg ikkje, for eg hugsar dei ikkje.
Restaurantverd i endring
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
