Reportasje
Der salsaen møter qawwalien
Kor mange språk som blir snakka på Mela, veit berre Allah.
Årets Mela-helg baud på ei lang rekke fantastiske møte.
Foto: Marita Liabø
Kvart år, ei helg i august, får Oslo-tilreisande ei overrasking à la 17. mai. Dei skal sjå rådhuset, festninga eller brygga, men snublar over ein konsert med den vestafrikanske superstjerna Angélique Kidjo, fransk-spanske Manu Chao – han som song «Bongo bong» – eller, som i år, den prisvinnande zambiske rapparen Sampa the Great.
Rådhusplassen er med eitt ein danseplass, og her er ingen like. Det er nittiåringar og småungar, rullestolar og folk med synlege diagnosar. Det er hennamåla hender og ansiktsmåla fjes, allvêrsjakker og sariar, abayaar og kangaar, turbanar, hanekammar og oversminka babes med kjøpeleppe. Romar tiggar eller ligg strakt ut og søv. Folk røyker som om det var lov. Ein robotskapning vandrar stivt rundt. To menn kyssar, kanskje demonstrativt, ved sida av ein kar med barbert skalle og hissig mine.
– Melafestivalen skal vere ein møteplass for alle i byen, seier kommunikasjonsleiar Tonje Finvold Lacher, som tar seg tid til ein prat i mylderet.
Ei gruppe japanske turistar gapar i mengda framfor scena. Her er så mange afrikanarar, særleg somaliarar: alt frå gamle menn med hatt og dress til unge kvinner i fargerik silke. Her står folk og hoiar og dansar, midt på lyse dagen, til Ahmed Ali Egal.
Egal har vore ein slags somalisk Bruce Springsteen i femti år, og no har han attpåtil med seg eit kjempeband, Sabadoon, med norske og somaliske musikarar i gullklede. Ein blir smitta og går og kjøper somalisk mat.
– Mange i publikum visste ikkje at dei skulle hit, seier Lacher.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
