Denne veka var den greske statsministeren på besøk hos Recep Tayyip Erdogan i presidentpalasset i Ankara. «Det finst ingen uløyselege problem mellom landa våre», sa tyrkaren til grekaren, som om konfliktane mellom dei to ikkje skjer seg bakover gjennom tidene, frå Homers Iliaden til delinga av Kypros, frå knuffing om herredømme over dei greske øyene som ligg klistra til den tyrkiske kystlinja, til dei glitrande oljefelta aust i Middelhavet.
Ved same høve sa Erdogan at dei hadde over tusen Hamas-medlemmer på sjukehus i Tyrkia, ein organisasjon han igjen understreka er ei «motstandsrørsle», ikkje ein terrororganisasjon.
«Lat oss berre vere samde om å vere usamde», sa grekaren, Kyriakos Mitsotakis. Det var på tide å intensivere kontakten mellom dei to landa, sa han.
Vel ei veke tidlegare hadde Tyrkia stoppa all handel med Israel, noko som fekk den israelske utanriksministeren til å seie: «Dette er oppførselen til ein diktator.»
Mange spør seg no kven Erdogan og Tyrkia har blitt, dette massive landet som har den nest største hæren i Nato, etter USA. Erdogan har hatt ei eiga evne til å skli sidelengs mellom alliansane sine. Det eine året er han bitter fiende av Russland, det neste er han og Putin tjommiar. Ein dag er han på godfot med Netanyahu, den neste rullar han tilbake den raude løparen i Ankara.
Alt i februar 2022, rett etter Putins fullskalainvasjon av Ukraina, var Erdogan vertskap for ei mislykka fredsforhandling mellom dei to partane. Eit halvår seinare, i lag med FN, mekla han fram kornavtalen mellom dei krigande partane, noko som seinare skulle få fleire til å håpe at han kanskje kunne ta ei liknande rolle i våpenkvileforhandlingar mellom Hamas og Israel. Vener eg prata med i Istanbul, avviste ideen. «Ingen stoler på Erdogan lenger», sa dei.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
