Kultur
Eg elskar ungdomshus
For å verta ein god vaksen trengst ein god plass å vera ung.
Kollasj: May Linn Clement
Det luktar kaffi i gangen, formkakene står oppstilte på disken i tilbygget. Eg er tolv år, og det verkar som «alle» er her. Og det er dei jo på mange måtar, all den tid dette er dei einaste som tel i den verda eg enno har. Nervane kjem når eg trekkjer på meg dokka på armen og me går bak forhenget for å framføra det sjølvlaga dokketeaterstykket Den stengde hagen.
Etterpå skal alle skryta av oss, inkludert lokalavisa, og det finst ingen kulare stad på jorda enn Lidarende samfunnshus. Eller ungdomshus, som det heitte då det vart bygd i 1924. For det var ungdomslaga som bygde husa, eit lag av ungdom. Serviset var merkt med U.L. Samhald, og eg stussa alltid på at U.L. stod for Ungdomslaget, då det med mine auge ikkje var ein einaste ungdom involvert i drifta av Lidarende, berre foreldra mine og andre på deira alder, synleg godt vaksne folk.
Lidarende har alltid sett heilt likt ut. Det er ikkje før no eg tenkjer over at det moderne tilbygget er nydeleg integrert med det opphavlege bygget. Det vart teikna av den lokale arkitekten Alv Martin Vangdal i 1979 og oppført av tømrarlinja på yrkesskulen i Norheimsund i 1980. Då var eg tre år gamal, og eg var nesten garantert med foreldra mine på opninga av tilbygget.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
