– Å vere eit skrivande menneske gjer meg modigare. Om eg krasjar, så er skrifta der til å ta imot meg.
Edy Poppy ser litt til venstre når ho snakkar, og så ser ho ein god del rett på meg. Når ho gestikulerer, lagar kjøkkenbordet hennar ein låg dumpelyd. Ein alarm ringer på telefonen hennar, og når ho går for å skru han av, klakkar skoa mot parketten – slangemønstrete låge hælar. Brunt skinnskjørt, ei skjorte med hestetrykk, ei tjukk gullkjede rundt halsen, og det blonde håret hennar over ei av skuldrene. Edy er full av stil, full av noko eige.
Sidan den litterære debuten i 2005 har ho vore ei uredd røyst. Debutboka Anatomi. Monotoni vart raskt omsett og publisert i fleire land. Som i dei andre bøkene sine legg Poppy seg også no tett opp mot eige liv og skriv seg fri frå kjønnsbestemte konvensjonar og retningsliner for kven ein skal vere.
– Eg er glad eg rakk å skrive to bøker i trettiåra. Og no ein ny roman året før eg fyller 50. Litt sånn «puh, i siste liten», seier ho.
Romanen Iggy kjem ut i desse dagar. Han spenner over meir enn tjue år av Poppys liv. Historia byrjar i Frognerparken, med eit frieri frå den franske kjærasten hennar. Dei gifter seg pur unge og lovar kvarandre evig utruskap. Dei skriv «nygift» både på fransk og norsk bak på bilen, køyrer ut av Bø i Telemark, ut av Noreg, ut av det tradisjonelle livet og inn i det dei ville skulle vere eit grensesprengande liv i kunstens namn. Eit liv der Edy skildrar seg sjølv som sin eigen forsøkskanin.
– La oss byrje i Bø. Du har skrive deg bort frå bygda og inn i verdskulturen, på ein måte?
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
