Eg elskar å fly, ikkje alltid, men idet flyet rusar motoren og står klart til å ta av, og eg kjenner at eg får sommarfuglar i magen og ventar på at krafta i dei to motorane skal presse meg tilbake i stolryggen, og idet flyet begynner å få opp farten og alt det som er utanfor forsvinn, og farten blir større og større, tenkjer eg alltid kva om flyet ikkje lettar, kva om det er for tungt, men så merkar eg at flyet lettar og bakken blir borte, og det tek til å riste.
Og så flyg flyet gjennom nokre mørke skyer, og ristinga held fram, og eg hatar det som får flyet til å riste, og eg blir svært uroleg og pressar skoa ned i dørken, som om det hjelper, og held hardt i armlenet heller enn å la meg fly med flyet, så med eitt er flyet over skyene, og eg glanar på sola og skyene som meir og meir minner om ei rar og bølgjete slette av snø, så pussig og snål som runde snøskavlar, og det er ingen, heldigvis, som går på ski, om ikkje eg med eitt får sjå Paulus, med ski og to digre venger og ein lysande ring over hovudet, langt skjegg og på ein prikk lik julenissen.
Eg set meg betre til rette og ventar på flyvertane; dei kjem alltid sist til meg, tenkjer eg, og får lyst på øl og dram, og noko salt, altså nøtter, det sit ei flott dame inntil meg, og ho les Aftenposten, og eg bøyer meg fram for å få opp ei bok frå veska mi som eg har mellom skoa; eg kan høyre at flyvertane er hos dei som er overklassen på flyturen; dei som ikkje betaler for seg sjølv, men får ein eller annan jobb til å betale; eg glanar meir ut av den ovale flyruta, og ser mot ho eg sit inntil, som held fram med å lese Aftenposten, og eg skjønar ikkje at nokon kan lese Aftenposten; som om eg tenkte noko feil, så begynte flyet å riste igjen, og det blei stille der framme hos sossen, dei med billige drinkar og mat, og eg glante ut på slettene av underleg skyer, stadig vekk utan Paulus; eg kunne sjå at dama med Aftenposten ikkje likte seg, ho blei uroleg og la frå seg Aftenposten, og ho steig i vørdnad hos meg.
Så kom flyvertane nærmare, og ristinga gav seg, og eg slutta å presse skoa mot dørken, og eg slapp taket i armlenet, og plukka opp boka som eg hadde plassert i fanget; det var Dantes Guddommelege komedie, og eg las «Inferno» ein gong til, ettersom eg skulle vere med på ein samtale om Dante på Nedre Eiker bibliotek, saman med ein annan forfattar og ein professor; og det var berre «Inferno» vi skulle samtale om, ikkje berre, men mest om «Inferno» og så ein heil del om Dante, men der var eg godt budd; eg hadde nettopp lest ei svær bok om Dante.
Alt det som er trygt, er på bakken, og eg var ikkje på bakken, eg var oppe i lufta, og eg hatar det når det ristar, men no hadde ristinga gitt seg, og eg bad om ein øl og ein liten dram, eg måtte trekkje pusten og trong ein dram, eg blir stressa av turbulens, eg elskar når flyet gir full gass, men turbulens er ikkje noko for meg, eg stira på dama ved sida av meg, og ho såg bak meg mot flyruta, også ho bad om ein dram og litt kvitvin, høyrde eg.
Så rasla det i avispapir og jaggu tok ho til å lese vidare i Aftenposten, eg tok ein god slurk øl og dukka ned i Dantes merkverdige verd, og eg lurte på kor hard han var med dei som hadde synda, det var sjølvsagt ikkje noka tilgiving i helvete, og kvar hadde han lese om alle dei underlege straffene som han skildrar så tydeleg, ja, i detalj, og mange er svært groteske; han må ha lese det i Det gamle testamentet, og da Jobs bok, og så hadde han jo krigserfaring, etter å ha vore med i slag, på mange måtar er det ein likskap mellom Dante og den engelske eksentriske forfattaren William Blake, ikkje i straffene, men i dei luftige tankane om det heilage; eg las ein plass at det var flest slike snålingar i England, og salig mor mi var engelsk og svært eksentrisk.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
