Essay
Ein liten stor variasjon
Det trengst berre ei lita endring i eitt einaste gen, så blir eit menneskeliv noko heilt anna enn samfunnet forventar.
Ho hadde nettopp bursdag. For fyrste gong kunne vi merke at det var noko ho brydde seg om, dette, å vera i sentrum for ei feiring.
At ho har noko omgrep om kva det vil seia å bli eit år eldre, å gå frå vera fem til å bli seks, tviler eg på. Men ho liker song og musikk, så då vi var ferdige med bursdagssongen, gjorde ho straks teiknet for «meir». Ho bruker ikkje mange teikn, men akkurat dette kan ho, å slå hendene saman for å be om meir av noko ho liker, anten det no er mat eller song eller å bli slengd opp i lufta.
Vi song bursdagssongen mange gonger. Dyre gåver bryr ho seg lite om, så slik sett slepp vi likevel billeg unna.
Ei anna endring: Ho har byrja å like is. Før likte ho berre smelta is og knapt nok det, ho var generelt ikkje glad i søtsaker. Framleis er det vanskeleg å få i ho sjokolade eller godteri, men kald vaniljeis har tydelegvis vorte godt.
Det er ein tullete ting, naturlegvis, å prøve å overtyde barnet sitt om å eta søtsaker. Er det ikkje berre bra for tennene og helsa at ho ikkje liker søtt? Er det verkeleg ynskeleg at ho skal bli som veslebror sin på eitt år, som får raseriutbrot om han ser ei eller anna søtsak han ikkje omgåande får stappe i munnen?
Som forelder har ein sine voner. Eg er ikkje lenger så oppteken av å prøve å få denne jenta til å bli som andre born, det er likevel heilt umogleg, det kjem ikkje til å skje, ho kan ikkje styrast såleis. Men ein har likevel lyst til å glede barnet sitt. Ein har lyst til å sjå barnet smile, ein har lyst til å vera verdifull for barnet.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
