Essay
Nytt forsøk
Kan eit andre barn gjera opp for alle vanskane ein har hatt med det fyrste?
Eg har fått høyre at vi er modige. Det var, ærleg talt, ein uventa kompliment.
Personen som sa det, har sjølv eit barn med eit alvorleg syndrom, og to andre born. I den familien kom dei to «vanlege» fyrst. Det skjer nok som oftast i den rekkjefylgja. Kanskje opplever ein det som for krevjande å skulle få eit spedbarn i hus når ein allereie har eit barn med ei funksjonshemming.
I visse tilfelle er det auka sannsyn for at den diagnosen – eller dei diagnosane – som råka det fyrste barnet, også kan råke eit eventuelt sysken. Når det gjeld kromosomfeil som til dømes Downs syndrom, aukar risikoen med alderen på mora, slik at det nok finst fleire småsysken enn fyrstefødde innanfor denne kategorien.
Men vi ville ha eit barn til, sjølv om vår fyrstefødde unekteleg har gjeve oss nokre gråe hår i hovudet. Modige? Nja – det meste i livet gjer ein vel, direkte eller indirekte, fyrst og fremst av omsyn til seg sjølv.
Før vi fekk eldstedottera vår, hadde eg ei førestilling om korleis det ville bli å få barn. Småbarnsfasen var eg skeptisk til, men eg gledde meg til å kunne snakke med barnet mitt, lære å kjenne han eller ho gjennom det som er min føretrekte reiskap her i verda – orda, verbalspråket. Eg har alltid likt barn; dei uventa perspektiva deira på livet er gjerne meir interessante enn vaksne sine.
Eg hugsar at eg hadde ein draum medan kona mi var gravid: Ei natt stod dottera vår berre plutseleg på døra, ein fiks ferdig fem–seksåring som skravla av hjartans lyst.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
