Essay
Plutseleg, i september
Livet er ei reise, som kjent. Til dømes kan ein hamne i Östersund i lag med ei gruppe utviklingshemma ungar.
Om du nokon gong må på eit kurs for foreldre til såkalla annleisborn, er sjansen stor for at du får høyre diktet «Reisa til Nederland».
Som ihuga diktlesar vart eg irritert over at dei skulle kalle det eit dikt, for ikkje berre er det i prosaform, men innhaldet er nokså openbert ein parabel. Det er skrive av amerikanske Emily Perl Kingsley, som har ein son med Downs syndrom.
Enkelt sagt handlar diktet om nokon som planlegg ein ferietur til Italia, men som, ved ein feil i systemet, endar med å måtte dra til Nederland. Vonbrotet er djupt, for personen i diktet hadde store forventningar til reisa til varme, vakre Italia, og kva blir vel Nederland i samanlikning?
Men etter kvart må den uheldige turisten akseptere situasjonen sin, og langsamt byrjar han bli merksam på nokre gode sider også ved Nederland: Her finst vindmøller og tulipanar, og kanskje var det å reise til Nederland slett ikkje så ille, berre… annleis.
Slik kan det altså vera, meir enn insinuerer parabelen, å få eit barn med ei psykisk utviklingshemming: Fyrst er det alle draumane som blir knuste, men med tida kjem nokre uventa gleder.
Ja visst. Eg følte nok, då det langsamt kom for dagen at dottera vår ville bli veldig annleis, at eg var hamna på ein dyster og einsam stad, verre enn Nederland.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
