Skodespelaren som alltid er seg sjølv

Eg og denne jenta.

Vi har bil, og når ein har handikapprov frå kommunen, slepp ein det meste av bompengar og kan parkere gratis både her og der. Likevel vil eg helst ta bussen. Fordi vi kan. Fordi ho liker å ta bussen, sit heilt roleg ved vindauga og kikar ut. Fordi eg liker å ta bussen i lag med ho, det er eit pusterom i kvardagen. Fordi eg liker å gå av bussen og spasere gjennom bygatene i lag med ho, jamvel om det går langsamt og ho av og til finn det for godt å slutte å gå, slik at eg må bera ho på skuldrene, noko som kanskje snart byrjar sjå litt komisk ut, så stor som ho har vorte no.

For så vidt har ho ei vogn ho kan sitja i, ei spesielt romsleg vogn, men eg vil helst ikkje drasse rundt på det store skaberakket. Ikkje fordi det er noko gale med vogna, det er mykje lettare å trille ho enn å bera ho på skuldrene, men fordi ho trass alt kan å gå. Fordi eg vil at ho skal øve seg på å gå, og fordi eg vil at folk skal sjå at ho kan gå.

Fordi eg vil at folk skal sjå ho, punktum. Fordi eg vil bli sett i lag med ho.

Eg har ikkje alltid vore like stolt.

I månadene før eg vart far, las eg nokre lett humoristiske sakprosabøker om det å bli far. Eg vart oppfordra til det, og eg gjorde det for å prove at eg tok den føreståande omveltinga alvorleg. Bøkene var så keisame at eg ofte sovna etter nokre setningar, og strevet viste seg forresten å vera bortkasta: Alt vart fullstendig annleis enn det eg las om i bøkene, fullstendig annleis enn det eg hadde førestilt meg.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare