Essay
Friluftslivsparadokset
Det norske friluftslivet har vorte kommersielt. Kan vi sjå føre oss eit meir nøkternt alternativ?
Utsyn frå fjella kring Henningsvær mot Vestvågøy.
Foto: Privat
Det er mai 2023. Eg heng langt oppe i ein fjellvegg i Lofoten etter ein karabinar, orsak, to karabinarar (i tilfelle den eine ryk) medan eg dreg inn på tauet som makkaren min er festa i, om lag 60 meter under meg. Ho klatrar langsamt og taktfast oppover medan ho plukkar ut sikringane eg har sett i risset eg følgde oppover. Nokre av dei sette eg medan eg hadde få plassar å halde meg fast, då kylte eg dei inn i sprekken så dei vert uråd å få ut.
Vêrmeldinga, som varsla solgløtt og vindstille, har svikta oss. No er det ti grader, det regnar og blæs, fingrane er stive og raude. Heile situasjonen hadde vore ganske utriveleg om det ikkje hadde vore for den nye GoreTex-jakka og -buksa mi som held meg relativt varm og tørr, om enn litt klam. Sjølv om eg er kald på fingrane, hindrar ikkje det meg i å knipse eit bilete av turen og leggje det ut på Instagram. Korleis skal elles andre få vite kor tøff eg er?
Trendy på tur
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
