Ingen stad kjenner eg meg så trygg som på ein flyplass.
Teikning: May Linn Clement
Eg er ikkje blant dei som skal ta fly for å vera ein annan stad i jula. Det er ikkje meg du skal sjå bilete av i nyhendesaker om flykaos og koffertar fulle av julegåver som ikkje kjem fram. Det er tidleg i desember, og med mindre noko høgst uføreseieleg skjer, er eg på årets siste flytur–retur Bergen–Oslo.
Sjeldan er eg så avslappa som etter eg har gått gjennom tryggleikskontrollen på ein flyplass og kome til andre sida, innsida.
På same måte som når ein redigerer lyd, komprimerer fila og dreg volumet på heile sporet opp, er det som om nokon har komprimert ein by, gjort heile bybiletet lysare og sett eit tak på toppen. Alt mørket vert att på utsida. Her er bakeri og grillpølser, klede og kosmetikk, bokhandlar og pub, men alt er sterilt. Her møter ein ikkje slitne, rusa menneske, men finkledde personar på stigande rus.
Her er heller ingen gatemusikantar eller forkynnarar. Ingen som vil gje meg dagens Klassekampen eller ber om pengar til bussen heim. Ein flyplass er ikkje staden du vert rana eller knivstukken. I staden er det ei stemme frå ovan som i ny og ne seier at eg må passa på tinga mine.
Me som er her inne, er alle i same båt. Me eig alle ein flybillett, og me er på veg. Innan berre nokre timar skal me ein annan stad.
Sjølv om me er i same båt, er det forskjell på folk. Det er tydeleg frå fyrste stund, alt før kontrollen.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
