Reportasje
Kampen mot straumrekninga
Det kostar mykje å sjå så billeg ut, sa Dolly Parton om seg sjølv med glimt i auget. Det same kan seiast om straumrekninga til foreldra mine.
Det går ein underleg gråsprengd ein rundt og smiler for tida, i ei snørik bygd på Vestlandet. Han har blå kjeledress med eit brunt skinnbelte om livet. Dette er far min. På nettbrettet har han fått ein app som viser straumrekninga i år samanlikna med same tid i fjor. Bruken er meir enn halvvert.
At det skulle verta ein kald og dyr vinter, var han førebudd på.
Somme av lesarane hugsar kanskje at eg skifta taket på huset i fjor. Det eg ikkje skreiv i artikkelen i haust, var at då dei gamle lektene vart tekne av og lempa ned frå taket, gjekk det ein mann i blå kjeledress og luka i materialet som skulle kastast.
Der og då irriterte han meg. Fleire gongar bad eg han om å halda seg vekke frå boset mitt.
Men han hadde ein plan, og i dag imponerer han meg. Å fyrst betala for å kasta reint, tørt treverk for så å kjøpa rå, fuktig ved, er ein definisjon på dumskap.
Mor har fortalt meg at far har palleavtalar med fleire verksemder i lokalsamfunnet der dei bur. Det vil seia at ser han pallar utanfor – eingongspallar, ikkje europallar – kan han henta dei med seg heim. Der sagar han opp pallane til oppfyringsved.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
