Kampen om polarforskinga
Det har aldri vore lett å flytte ein statsinstitusjon ut av hovudstaden. Heller ikkje eit polarinstitutt. Men det hjelper med god timing.
Demonstrasjon utanfor Stortinget 9. juni 1993. Eit viktig argument mot flytting av Polarinstituttet var at dei tilsette ikkje ville følgje med. Det vart òg tilfellet. Trass i tilbod om eit prøveår – kor flyttinga vart dekt, og alle fekk lovnad om 24 betalte heimreiser i prøveåret, og ei eventuell returflytting betalt – vart mindre enn 10 prosent av dei 63 fast tilsette med nordover.
Foto: Terje Bendiksby / NTB
Det var enkelt å finne argument for at Norsk polarinstitutt ikkje måtte flytte, hevda forvaltningssjef i Polarinstituttet, Rasmus Hansson, i november 1992: «Instituttet er her, det fungerer godt, men blir ødelagt for lang tid om det flyttes, og det kan ikke nå dagens nvå i Tromsø. Dette er solid dokumentert.»
«Bygg på et isflak»
Alt då Norges Svalbard- og Ishavs-undersøkelser (NSIU) vart oppretta i 1928, kom det krav om at institusjonen skulle liggje i Tromsø. Direktøren på Geofysisk institutt i Tromsø, Ole A. Krogness, sa det var meiningslaust «at et institut for Svalbard og Ishavsundersøkelser skal henlegges til Oslo».
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
