Klede

For 100 år sidan, i januar 1925, skreiv Virginia Woolf om det ho kalla frock consciousness, eller «kjolemedvit». Ho ser på kvinnene rundt seg og på seg sjølv og ser i deira forhold til klede noko uendeleg meiningsfullt, men mystisk. Ho elskar klede, men ho hater mote, ho dyrkar venleik, men ho liker ikkje å bli sett, og slik sirklar ho seg rundt det ho kallar «det evige og uoppløyselige spørsmålet om klede».

I dagboka skriv ho: «Kjærleiken min til klede interesserer meg så djupt, berre at det er ikkje kjærleik; eg må oppdage kva det er.»

Klede er morsmålet mitt, tenkte eg då eg nyleg låg influensasjuk på sofaen heime i Bergen, kledd i styggfine filler frå skapet på gamlerommet. Det beste eg veit å gjere i lag med mor mi, er å prøve klede. Og det er frå morsslekta kjærleiken til klede kjem. Ingen stader nyt eg andre sine antrekk slik eg gjer det blant søskenbarna og onklane og tanta mi; eg forstår kva dei gjer med kleda sine, eg snakkar klesspråket deira flytande, som om det var ein kollektiv tungetale.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare