Dyr
Kveldknarrar i måneskin
Songen til «kveldknarren», slik natteramnen også vert kalla, minner noko om grashoppesong.
Kamuflasjekunsten til natteramnen er finurleg: Han vel ein reirplass som fjørdrakta harmonerer med. Det kan vera sand, visse lauv eller stein.
Foto via Wikimedia Commons
Fyrste gong eg møtte natteramn, var ei juninatt i 2020. Vi var tre stykk og gjekk på leit etter nattsongarar – trekkfuglar som syng i dei mørke timane når dei har nådd hekkeområdet sitt. Turen byrja ved Linderud i Oslo. Der spelte det ein natteramn, ein stad oppe på ein skogdekt ås.
Songen hadde vorte høyrd av fleire nattvandrarar frå sletta nedanfor, i nokre somrar på rad: Den uthaldelege surringa som vekslar mellom to hovudfrekvensar, ber langt, opptil ein kilometer.
Vi gjekk sakte oppover bratte bakkar, inn i skogen på gjørmete skogstiar og retta oss etter lyden i mørket. Til slutt kom vi så nær som det gjekk an. Etter at vi hadde stått stilt ei stund, såg vi han, flyktig: Ein skugge som flaug frå ein tretopp til ein annan, før han sette seg og byrja med songen sin att.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
