Kvite dvergar, falske kvinner ¿

Lytt til artikkelen:

Korleis vart stjerner symbolet på eit samansveisa Europa? Tenkte dei, då dei i 1955 vedtok korleis EU-flagget skulle sjå ut, at dei tolv stjernene skulle førestille nasjonane og sirkelen sameininga av dei? Stjerner, som i leiestjerna over stallen i Betlehem, som i we’re number one, eller som i ei for lengst eksplodert sol? Sirkel – som i perfeksjon, heilskap, æve? Meinte dei kanskje at EU var ein liga av superstjerner, som spelelista på ein Band Aid-konsert? Eller ei supernova – ei klynge av soler som ekspanderer heilt til den eine i overmodig, nihilistisk sjølvsabotasje sluker dei andre? Er Europa ein svevande grushaug av kvite dvergar? Kanskje kvar av stjernene i EU-flagget er ei død sol, ein gong sentrum i eige solsystem, men no berre ein smuldra idé? Kanskje Europa først og fremst er kontinentet som brenn, slik dommedagsfetisjistar likar å tru.

Eg har høyrt eit rykte om at svaret på desse spørsmåla ligg i ein bygard i den franske hovudstaden. I London stig eg derfor om bord på Eurostar mot Paris, og med eitt er eg omringa av ein heilt annleis type folk. Ein liten gut med bukseselar bukkar faktisk, seier «s’il vous plaît» og insisterer på at eg går framfor han gjennom toget. Og idet eg set meg til rette, byrjar den gamle dandyen i setet bak meg å smatte på eit ostesmørbrød, vått og høgt, berre avbroten av fanfarar av snyting. Franskmenn er verkeleg verdsmeistrar i å vere parodiar på seg sjølve.

Eg rullar nedover Europa, følgjer meg sjølv som ein blå ball på Google maps, over Sør-Englands flate åkrar, gjennom Maidstone og Folkestone, 120 meter under den engelske kanalen til dei like flate åkrane i det nordlege Frankrike. Eg seglar gjennom det nordlege Paris, der eg for nøyaktig ti år sidan studerte i eit brakkeliknande satellittcampus av Sorbonne.

Eg har eit lunka forhold til denne byen som eg kjenner godt, men aldri tenkjer på når eg ikkje er her. Eg likar han ærleg talt ikkje. Eg likar ikkje dei smale fortaua eller den humørlause hausmanske arkitekturen, eg likar ikkje parisisk mimikk, croissantar eller franske komikarar. Spesielt mislikar eg dei franske klovnane utanfor Pompidou-senteret, som med sadistisk pantomime parodierer gangen til tilfeldig forbipasserande. Eg likar ikkje franske visesongar, den sure franske kaffien, dei friksjonslause kvite bagettane eller dei vasne grøne bønnene som vert serverte med alt. Eg finst ikkje eit fnugg frankofil.

Idet eg rullar inn på Gare du Nord, ser eg den nye logoen til Eurostar. Den gamle logoen hadde tre linjer som symboliserte Frankrike, England og Belgia, dei tre landa som opphavleg var med i togsambandet, og ei stjerne, men no er logoen berre ein straumlinja krusedull, utforma av kommunikasjonsbyrået SomeOne.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare