Låvesvalehale
For å bestemme alder og kjønn hjå ei låvesvale skal ein ty til fargane i fjørdrakta og til lengda på dei ytste halefjørene.
Låvesvala er ein utprega insektetar og jaktar helst i flukt. Dei korte beina eignar seg dårleg til å gå med, men er sterke til å gripe og finne feste.
Foto: Sveinung Lindaas
I byrjinga av september for nokre år sidan vart eg invitert til å delta på ringmerking av låvesvaler. Tidspunktet for møtet var skumringa, og møteplassen var eit tjern på Hadeland, sør i Innlandet. Ved dette tjernet stod det rikeleg med takrøyr. Eg vart vist inn i takrøyrskogen. Gøymt i vegetasjonen stod eit langt fangstnett klart til å ta imot fuglar.
Etter å ha skrudd på låvesvalesong, ei variert babling frå ein høgtalar som låg på bakken, trekte vi oss unna og venta. Mørket senka seg over plassen. Då vi sjekka nettet etter tjue minutt, bogna det med fuglar. I lyset frå hovudlykta glinsa svartblå overkroppar og raude kinn: Alle var låvesvaler. Eg lærte om dei praktiske tilpassingane arten krev av ringmerkaren.
For å unngå beinbrot skal ringmerkaren halde fuglen i øvste del av beinet (leggen). Held ein i nedste del rett over tærne, kan spenningar som oppstår viss fuglen flaksar med vengjene, føre til at tarsen knekk. Men låvesvala tel blant unntaka. Den må ein halde rett over foten. Leggen er så kort at det ikkje finst så mykje å gripe i der, og om ein prøver på det, kan ein forårsaka meir skade enn gagn.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
