Natur
Mot haust med storspovehoene
Storspoven er ein stor vadefugl med karakteristisk nedoverbøygd nebb. I Noreg hekkar også syskenarten småspove, som har liknande kroppsfasong.
Foto: Sveinung Lindaas
Det er ei tid då vår og haust møter kvarandre: Medan dei siste seintrekkjarane framleis er på veg nordover og landar i von om å hekke, tek dei fyrste vadefuglane til vengjene og byrjar ferda mot sør. Det er månadsskiftet juni–juli, og vår- og hausttrekket kryssar kvarandre.
Blant dei som trekkjer tidleg sørover, er storspoven ikonisk, og samlingar på fleire titals individ i andre halvdel av juni er eit teikn på at hausttrekket sakte er i gang. Men storspoven er også kjend for dette særmerket: Hoene dreg frå kullet før hannane, om lag midtvegs i oppfostringa. Det er fedrane som vert att og tek seg av ungfuglane til dei vert sjølvstendige.
Vassfuglar dannar ei gruppe med eit stort mangfald av ordningar for foreldreomsorg. I nokre artar tek begge foreldre like stor del i ruginga og oppfostringa, i ein god del tek faren seg av det meste, i andre mora. I denne samanhengen er storspoven eigentleg ikkje sær. Men spørsmålet om korleis desse ulike ordningane har oppstått gjennom evolusjonen, byr framleis på utfordringar. Frå andre halvdel av 1900-talet har det vorte vanleg å bruke økonomisk resonnement om kostnad og nytte for å forklare ulike omsorgsstrategiar.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
