Reportasje
Når himmelen blir stille
Mistru alle som har ei enkel forklaring på at sjøfuglane blir borte.
Lundefugl med fangst av sildelarvar i 2019. Når sildelarvene er så lite utvikla, mettar dei ikkje nok til at fugleungane kan vekse seg sterke.
Foto: Tycho Anker-Nilssen
Det er ei vakker verd eg reiser gjennom – natur kan knapt kjennast friskare og reinare enn farvatna sørvest for Røstlandet. Om eg ikkje visste betre, ville eg ikkje ant at noko var gale. Men noko er alvorleg gale.
Steve Baines sakkar på farten i det båten passerer den kneisande, grøne Vedøya.
– Det er så stille her no. Du skulle høyrt korleis det var før, seier han.
Eg har lese skildringane av korleis det skulle ha vore no i slutten av juni. Øyane sørvest for Røstlandet var lenge det største sjøfuglsamfunnet i Noreg. I dei beste åra hekka eit milliontal fuglar i desse fjella i havet. Lundebestanden åleine var på kring 2,8 millionar. Og lufta kring Vedøya, den største krykkjekolonien, skulle ha dirra av det øyredøyvande skvalderet frå tusenar av kvite fuglar i skytteltrafikk mellom reira i bergveggene inne på øya og matforsyninga i det rike havet rundt oss.
«Det er som et blendende sommersyn når krykjesvermene reiser opp, det er som luft, som ånd, som ingenting, er skrik som flagerer forbi», skreiv Carl Schøyen i Fuglefjell frå 1929, den klassiske boka om fuglelivet på Røst. Så seint som i 1980-åra hekka det kring 5000 krykkjer på Vedøya.
– No er det ingen att, seier Baines. Ingen.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
