Kultur
Nokre ord um Festspela
Eg har vore i Aasentunet éin gong tidlegare. Det var i 2006, eg var 17 år og hadde vunne ei skrivetevling for ungdom i regi av Noregs Mållag. Eg vart invitert til premieoverrekking under det som då heitte Dei nynorske festspela – no er det visst berre Festspela.
Eg reiste åleine og hugsar at eg landa på ein flyplass mellom høge fjell, på ein stad der eg aldri hadde vore før. Eg vart innlosjert på eit hotellrom; der brukte eg tida fram til den gjæve seremonien på å avgjera om eg burde stappe skjorta ned i buksa eller ikkje.
På førehand hadde eg fått tilbod om å lesa teksten min høgt for publikum, men det takka eg nei til. Nokon annan las han på mine vegner, eg sat på ei tilfeldig seterad i salen. Temaet og overskrifta var «Språket mitt», og ein god del av det vesle kåseriet handla om Olav Aukrust, som eg var særs glad i på den tida. Eg er det enno, i grunnen, ei ungdomsforelsking går aldri heilt over. Innhaldet elles har eg ingen klåre minne om.
I det minste greidde eg å halde nervane såpass i sjakk at eg kom meg fram i rampelyset for å ta imot ein blomebukett og ein sjekk på 10.000 blanke kroner som skulle brukast til kjøp av ny berbar datamaskin.
Det var jo stort, dette her, og naturlegvis var eg kry.
Men diverre er også eg ein kropp, ikkje berre eit hovud, og utpå kvelden måtte eg ha noko å eta. Det var her problema byrja.
Eg veit ikkje kvifor det vart slik, om tinginga vart gjord utan samtykke frå meg, eller om eg tinga utan å vita kva eg tinga – i alle høve fekk eg servert noko slags salat og kjøt i ein slags saus stappa inn i noko slags brød. I ettertid har eg lært at dette heiter pitabrød. Det fylgde ikkje nokon tallerken med maten, kanskje ein liten serviett.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
