Nord for den store bre
Sola skin. Klokka er to om natta, men på desse breiddegradane er det knapt merkbar skilnad på dag og natt. Me gnir søvnen ut av augo, pakkar saman teltet og heisar segl. Det har endeleg teke til å blåse, og me må nytte høvet for å kome oss opp på innlandsisen att.
?Med store drakar susar me sørover på den uendelege innlandsisen.
Foto: Harald Dag Jølle
Vinden tek tak. Me fer raskt oppoverbakke, medan dei tunge pulkane hoppar og sprett bak oss. Eg er stadig like fascinert av kor stor kraft det er i drakane – og kor effektivt me kan nytte ho for å reise gjennom polarverda.
Eg snur meg og ser på det eventyrlege utsynet mot Vildtland og det nordlegaste Grønland. Snart er det attende til den evige, livlause isen. Eg veit ikkje for kor lenge. Det kjem an på vinden. Men eg veit det er langt før me igjen skal sjå fjell og fjordar. Nesten 2000 kilometer. Som frå Oslo til Roma. Dette er galskap, tenkjer eg, men seier det ikkje høgt. Det hadde i alle høve ikkje hjelpt. Det finst ikkje andre vegar heim.
Den keisame returen?
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
