Norjalainen kryssar sitt spor

Då eg for to dagar sidan sat på hotellrommet i Kuopio og skulle bestille overnatting i Leppävirta, var det to alternativ å velje mellom. Det eine var Spa Hotel Vesileppis med lavendelbad, kroppsmassasje og symjebasseng med vassklier, og der ville eg sjølvsagt ikkje bu. Nei, å bu i stikkande klorluft med skrålande ungar og pensjonistar i badekåpe var ikkje mitt Leppävirta.

Det andre alternativet var Mansikkaharju Kartano. Mansikka tyder «jordbær» og var av dei fyrste orda eg lærte då eg kom til Leppävirta i 1983. Det var sjølvsagt der eg skulle bu, og då eg såg bileta – ein bleikgul trevilla i ein parkliknande hage – var eg meir enn overtydd, og eg bestilte eit dobbeltrom. Men i det eg skulle betale, var det stopp. Eg måtte starte bestillinga på ny, og då eg igjen kom til val av rom, var ingen ledige. Straks spratt eit forslag opp: Mansikkaharju Holiday Camp. Dessverre bestilte eg ei campinghytte der.

Det er her eg no sit og skriv. Gjennom vindauget ser eg den dysfunksjonelle familien legge frå kai. Her inne luktar det stramt av fisk.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare