Essay
Oppsynskvinna
Kor lenge kan eg gå fritt blant furuene i skogen før dei stengjer han?
Skogen endrar seg når det er mørkt. Fargane, luktene og lydane. Det som er så kjent og ope i dagslys, vert framandt. Sjølv med lommelykt er det vanskeleg å finna stien. Difor går eg berre om dagen. Eg likar å sjå trea, og sjå kor eg trør.
«– Det kunne ha blitt et furuhelvete.» Eg skjøner jo kva dei meiner, alle Schibsted-avisene som sist veke trykte den same saka med denne same tittelen, om familien som bygde hus i trematerialar (mykje ask, ikkje berre furu), i same stil som alle dagsturhyttene som dei siste åra har poppa opp over ein låg tursko, slik at folk har ein stad å gå inn når dei går ut.
Den siste tida har eg blitt var på furu og alt som har med treet å gjera. Eg likar ikkje når folk dissar furua. Det verkar som ho ofte er andrevalet. Fyrst til utsjånaden, der det er naturleg å samanlikna furu med gran. Grana er stolt, streit og stødig. Strekkjer seg rett opp, og om folk får velja, er det grana dei vil krone med ei stjerne til jul.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
