På eige ansvar

Det tek til å røyne på. Vi har no lagt Varangerhalvøya bak oss, og for somme i reisefylgjet har inntrykka rett og slett vorte for mange. Dei verkar deliriske, blandar Masjok og Rasjok, Syltefjord og Syltevik, Sandfjorden i Berlevåg med Sandfjorden nær Hamningberg – eller var det Hamningvåg, eller Honningsvåg, eller Henningsvær?

Men vi har ingen laurbær å kvile på. Vi må sjå til å koma oss til målet.

Elva, brua, vegen

Kommunevåpenet til Tana er tre gylne elve­båtar på raud botn. Ein ser dei her og der langs breiddene av den store elva, desse lange, slanke farkostane.

Om vinteren går vanlegvis to isvegar over elva, éin ved Polmak nær finskegrensa og éin ved Rustefjelbma lenger nord. Elles finst det berre to bruer. Det er den såkalla Samelandsbrua frå grenda Roavvegieddi til Utsjok i Finland, og så Tana bru nær tettstaden ved same namn.

Tana bru er altså avgjerande som bindeledd til dei austlegaste delane av Noreg. I 1939 vedtok Stortinget at «Nord-Norgeveien» skulle vera samanhengande heilt til Kirkenes. Den fyrste brua var av ein slik art at ho måtte demonterast om hausten, og om vinteren måtte ein køyre på isen. Men med krigen vart det fart i sakene: Tyskarane fekk ferdig ei permanent bru – for deretter, i november 1944, å sprengje den same brua for å hindre alliert framrykking austfrå.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare