Essay
Putin i Paradise
Vinteren 2020 drog Dag og Tid til Moskva for å undersøkje skuldingane om at Trump var ein russisk marionett. I 2022 følgjer vi opp med å reise til Las Vegas for å sjå korleis Ukraina-krigen ser ut frå Trump International, eit 62-etasjes hotell i Paradise i Nevada.
Då den nye krigen gav den europeiske draumen eit brått og uventa comeback, fekk eg trong til å fare til Las Vegas. Eg ville ut av Europa. Eg ville over havet og gjennom ørkenen og opp i høgda over Vegas-stripa, for å få sjå frå fugleperspektiv ned på eit kunstig Europa i miniatyr. Caesars Palace og Colosseum, Eiffeltårnet og venetianske gondolar, Spansketrappa og Fountain of the Gods. I Vegas var Europa alltid berre ein nusseleg, antikvarisk idé. Hit gav det meining å reise no når «Europa» såg ut til å få ein slags renessanse, no når valden hadde gitt ideen fylde att. Slik hadde det seg at eg ein dag i slutten av mai sjekka inn på Trump International Las Vegas, den vertikale gullbarren på 2000 Fashion Show Drive, i bydelen Paradise.
Berre månader tidlegare, i januar, sat eg i ein vinterstorm på Kreta og skreiv «Europa, du ditt tilårskomne kontinent». Eg var så nøgd med den formuleringa. Europe, you has-been of a continent, skreiv eg, og tenkte jau, her naila eg zeitgeisten fint. Eg sat på stranda med boblejakke under pelskåpa, åleine i ein sesongstengd landsby på den sørlege enden av øya, med berre hav mellom meg og Afrika, og las i Iliaden om elvane av blod som snart skulle komme. Straks skulle det gå til helvete i Ukraina; eg grøssa av kor mange som nekta å tru det, sjølv om det rigga seg til rett framfor auga våre. Pesten var i ferd med å ebbe ut; ei ny krise var i emning. Men førebels ante ingen av oss at krigen brått skulle gjere EU og Nato så heseblesande hippe, eller at alle slags folk skulle børste støv av omgrep som «vestlege verdiar» og igjen byrje bruke dei heilt utan kritisk distanse.
Fyrst pandemiåra og no dette nye skiftet... Aldri før hadde eg kjent så sterkt på det eg hadde byrja tenkje på som «verdsstemninga». Eg mista pusten av den annankvar dag, ei heilt fysisk kjensle av at idear bevegde verda. I over to år hadde eg sete i nonnecella mi, på heimekontoret, fast bestemt på å oversjå dei hektiske samtidsdebattane og berre lese førkristen litteratur, overtydd om at det no fyrst og fremst var dei døde som hadde noko å lære meg om mi eiga tid. Eg irriterte meg over dei levande og det vi skreiv. Irritasjonen var nok berre bitre projeksjonar frå ei skrivesperra ankercelle som var i ferd med å bli like radikaliserande som eit incel-guterom, men slik var det, altså.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
