Reportasje
Grensekryssarliv
Vel framme på pensjonatet i Bihac i Bosnia er i alle fall éin ting klart før me sovnar: Ordet migrant kjem med oss inn i draumeland, som ein lite handfast sverm av sju bokstavar.
Landstrykar i Bihac med katolsk klokketårn og osmansk gravkammer i bakgrunnen. Frå bildeserien «From Bihac with love», av Lenka Sam.
Så er toget umerkeleg på veg inn i Una–Sana-kantonen, som er ein av ti kantonar i Føderasjonen Bosnia-Hercegovina (FBiH), som i sin tur er ein av to sjølvstendige delar (FBiH og Republika srpska) i landet Bosnia-Hercegovina (BiH).
Una–Sana-kantonen er eit namn me har bite oss merke i etter tallause søk blant migrantnyhende på internettet: «Bussar med migrantar får ikkje køyre inn i Una–Sana-kantonen, der store grupper av migrantar har slått seg ned i Bihac og Velika Kladuša (24. oktober 2018)»; «Lokalpresse i Una–Sana-kantonen rapporterer at om lag 90 migrantar og flyktningar sit fast på eit tog frå Sarajevo som står på stasjonen i Bihac, der politiet ikkje lar dei få stige av (23. oktober 2018)»; «Den humanitære situasjonen i Una–Sana-kantonen er kritisk (30. juni 2018)»; «Una–Sana-kantonen krev at IOM (International Organization for Migration, red.merk.) skal flytte migrantane frå Miral-fabrikkhallen i Velika Kladuša til Usivak-senteret i Hadzici (14. november 2018)»; «Framgang i alle fall i Una–Sana-kantonen, der dei fleste som har budd ute, er flytta til diverse mottak, noko som er bra ettersom vinteren er på veg»...
Og tala? Ungarske nyhende fortel at 70.000 migrantar ventar langs Balkan-ruta. På det «bosniske» internettet står det derimot, som på sidene til Crveni Križ (Raudekrossen) i september 2018: «Etter den første auken i talet på migrantar i Bosnia-Hercegovina har talet på menneske som kjem inn i landet, synt ein nedgang sidan mai 2018. Så langt i år har 12.990 migrantar kome inn i landet.» Bosniske styresmakter skreiv i november: «I 2018 har over 23.000 migrantar og flyktningar kome til Bosnia frå nabolanda Serbia og Montenegro.» Og til slutt, Crveni Križ, november 2018: «Meir enn 5000 er per i dag i landet. Av desse er om lag 4000 i Una–Sana-kantonen.»
Framme på pensjonatet i Bihac kl. 00.30, og utan nokon dramatikk, er i alle fall éin ting klart før me sovnar: Ordet migrant kjem med oss inn i draumeland, som ein lite handfast sverm av sju bokstavar.
Bihac
Det har snødd litt om natta. Klokka er 09.00, og me ser elva, som er blågrøn, bruene, ein smal minaret, eit kyrkjetårn og elles ein vanleg småby av murhus med eit lågmælt, langsamt bysentrum utan fargesprakande reklametapet. Me legg merke til at den tyrkiske kaffien er betre enn den i Serbia, som også var god, og at den eine hovudgata har mange laushundar med raud chip i øyret, at det er mykje edellauvskog, at lufta har ein trolsk, blåleg dis og at gatebildet er prega av uvanleg mange unge menn og gutar med skjerf over nasen og eit grått eller blått fleecepledd slengd om seg som ei kappe mot vinden – utan tilsynelatande å bli lagt særleg merke til, og, som om dei høyrer til i ei slags parallell verd av matte gråbrune fargar, i transitt frå éin stasjon til den neste, og tilbake igjen, i eit løp berre dei kjenner.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
