Reportasje
Soga om stølspurka
Verdas mildaste purke var med på stølen. Det gjekk ikkje som planlagt.
Stølspurka og dei to grisungane. Enno er alt berre velstand.
Alle foto: Svein Gjerdåker
«Ligg du her så seint?» Den svære purka på godt over 200 kg ligg tretti meter frå grisehytta og berre gryntar tilbake. Eg klør henne på ryggen. «No må du gå inn til ungane dine. Det er seine kvelden.» Men ho rikkar seg ikkje.
Ho er godt kjend på stølen. I fjor var ho her som grisunge saman med bror sin. Dei kom opp her rett etter at dei var tekne frå mora, og vog knappe 15 kilo. Det var litt av ein overgang frå det trygge gardslivet til stølslivet, der nye, spanande og farlege ting skulle utforskast kvar dag. Men det gjekk strålande, og dei to vart dei mildaste grisene vi har hatt på stølen nokon gong. Var det sol og varmt, likte dei helst å liggja i skuggen i nærleiken av selet. Og var eg ute og arbeidde, fylgde dei etter meg same kvar eg gjekk.
Då dei kom ned att til heimegarden på seinsommaren, sjarmerte dei Hilde og Lars, gardsfolket på Selheim. Særleg Per – ja, purka heitte Per som grisunge. Når Lars var ute og såg etter dei på den store hegna opp mot skogen, kom ho springande, la seg på sida og ville verta klødd. Ho var nok bortskjemd.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
