Språk utan ord
Det å ikkje kunne uttrykkje seg på eit vis som andre skjønar, er ikkje det same som å vera språklaus.
Eg er framleis ikkje sikker på kva dottera vår synest om Sabeltanngymmen. Kvar veke arrangerer CP-foreininga ein time med fysisk aktivitet i ein gymsal her i byen. Dottera vår har ikkje CP, men fysioterapeuten føreslo likevel at vi kunne vera med på denne aktiviteten.
Det er god trening. Dels for ho, som får rørt seg litt. Kanskje endå meir for meg, som må røre på ho når ho ikkje sjølv vil røre på seg. Riktig nok veit eg ikkje kor bra det er for ryggen å leike «Haien kjem» med ein stor unge sitjande på skuldrene.
Men det er viktig at ho får vera med, vonar eg. Iallfall om ho vil vera med. Det er det store spørsmålet – vil ho det eigentleg?
Kvar tysdag ettermiddag, når ho har kome heim frå barnehagen og det er eit par timar til Sabeltanngymmen, set eg ho på Tripp Trapp-stolen for å syne ho eit bilete av gymsalen og spørja ho: «Vil du dra på Sabeltanngym i dag?»
Ho kan jo teikna for både «meir» og «ferdig», som det kunne ha vore høveleg å gjera i denne samanhengen, som eit slags ja eller nei. Men ho er ofte sparsam med bruken av teikn, går berre til slike eksessar når ho sjølv føler for det.
Og det gjer ho tydelegvis ikkje i møte med dette ja-/nei-spørsmålet, som eg eigentleg er trygg på at ho forstår. Ho skjønar mykje munnleg språk. Men kva hjelper det, om ikkje vi skjønar ho?
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
