Stølsdrift på liv og død
Geitebukken ligg livlaus i tilhengjaren. Eg ristar i han, men det er ingen teikn til liv. Aasen ligg med augo opne og er stein daud.
Symra sleikjer kalven. Vårsøg har lagt seg, og Fjellros står nærast som om ho vaktar den nyfødde.
Alle foto: Svein Gjerdåker
Glad og nøgd forlét eg Sunnfjord og fjordlandskapet til Jakob Sande. Dei fire Dag og Tid-geitene Aasen, Blix, Indrebø og Bolette har vore i Holmedal hjå Siri Helle i vinter. Der har dei gått med fri tilgang til eit beite, ein skog – og høy når det røynde på med mat. No skal dei tilbake til Dag og Tid-stølen for sommaren.
Eg stogga for å sjå etter dei like før eg kom ut på E39. Då låg alle fint inntil framveggen på tilhengjaren. Geitebukken Aasen var kvikk som vanleg, reiste seg og snusa på handa mi. Men no, femten minutt seinare, når eg er komen til Vadheim og Sognefjorden og har stogga for å kjøpa meg ein is i det fine vêret, er han daud. Eg vert trist og nedtrykt.
Dei tre andre geitene står rolege og ser på kadaveret som ligg der. Det er tydeleg at dei skjønar at noko er gale. Eg finn ingen merke etter skade av noko slag. Han er enno varm og må ha døydd for berre nokre minutt sidan.
Kva gjer du med ein daud geitebukk ein fredag ettermiddag to–tre timar heimanfrå? Å grava han ned er ikkje lov, og eg har heller ingenting å grava med, så eg bestemmer meg for å ta han med meg til Voss. Eg dreg av den tjukke presenningen som er taket på hengjaren, og pakkar bukken inn medan eg pressar beina saman. Han får liggja bakarst i hengjaren.
Med ei trist stemning i kroppen køyrer eg i det vakre landskapet innover fjorden mot Balestrand. Medan eg står i ferjekøen i Dragsvik før eg skal over Sognefjorden, måtte det sjølvsagt koma ein turbuss med tyske turistar rett bak meg. Geitene på tilhengjaren vekkjer interesse, og den eine etter den andre skal ta bilete.
«Sind es Ihre Ziegen?» Ja, det er mine geiter, svarar eg og syner lite interesse for å prata med dei. «Wie alt sind sie?» To og eit halvt år, seier eg endå mindre imøtekomande. Men dei gjev seg ikkje, og fleire kjem til. «Dei er vakre, med flotte horn», seier ei eldre dame. Eg svarar knapt. Eg vert meir og meir nervøs for at det skal stikka fram ein fot eller eit horn under presenningen.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
