Tida går
Teikning: May Linn Clement
I Virginia Woolfs bok Til Fyret er det eit kapittel som heiter «Tiden går». Det kjem overraskande og ikkje på slutten av boka, men litt over midten, og dette kapittelet er om forfall og død, og det er sommarhuset til Ramsay-familien som blir røva av tida, og som litt etter litt går i oppløysing, det er også fleire av Ramsay-familien som døyr.
Eg veit heller ikkje om det er eit kapittel, eller ein av dei tre delane i boka; det er som sagt tre av dei, og den fyrste heiter «Vinduet», så kjem «Tiden går» og til slutt «Fyret». I føreordet til boka skriv Anka Ryall at Woolf ikkje ville kalla boka ein roman, men ein elegi; ein sørgjesong.
Og det er nettopp det eg tenkjer på, at tida går, og noko av det som Ryall siterer frå boka, ettersom Til fyret òg er ein kunstnarroman, og at boka er ferdig i den augneblinken ei målarinne vert ferdig med eit måleri, og Ryall siterer frå boka, og det er eit sitat eg er heilt samd i: «Slik oppsummerer malerinnen sitt eget og romanens kunstnarlege program: ‘Det hun ville (…) var å være på nivå med den dagligdagse erfaring, å føle helt enkelt at det er en stol, det er et bord, men samtidig: Det er et mirakel, det er en ekstase’.»
Alt som tærer bort og går bort; alt som tida bringar til togn; det slår meg alle dei gongane eg er på Vestre gravlund og vitjar grava til den avdøde kona mi; eg har nærast teke til å vanka på Vestre gravlund, og eg kjenner etter kor stiv i knea eg har vorte og kor tynnhåra eg er, og eg er stiv i musklane når eg reiser meg opp, etter å ha sete for lenge, eg må ha briller når eg les ei bok; alt det som tida gjer med meg, og kor rynkete hendene har vorte, og berre det å sy i ein knapp er jo nesten helt umogeleg; det er så vidt eg får tråden inn i auga på nåla, og det å halda i nåla er jo helt på trynet.
Så kjem ein heim, og i det skarpe vårljoset ser eg alt støvet på alle bøkene mine og i alle krokane, på døra, under døra, i gangen og ved trappa opp til dassen ser eg meir støv og hår som eg må ha mista, og så ser eg dei skitne vindauga, og det er nesten som eg tek til å grine; du betre, kor kjem alt støvet frå; eg ser opp i taket på arbeidsrommet, og det er sprekkar i taket, eg må snart ta til med å vaska og sparkla, pussa og måla. På mange av dei persiske teppa, som eg elskar, ser eg meir skit, og eg må henta fram den dyre støvsugaren eg kjøpte for ei stund sidan.
Eg går inn på badet, og herregud, dette blir verre og verre, så går eg ut for å henta ei vassbytte, her må det vaskast, om ikkje det rett og slett er snakk om storreingjering, eg trur det, medan eg hentar fram vassbytta og flytande grønsåpe, så tenkjer eg på ei diktbok av den romerske forfattaren Vergil, som har ei hylling til landbruket, ho heiter Georgica, og det er der han nyttar orda «Tempus Fugit»; tida går eller tida flyg.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
