Humor
Trampolinehagefest
Eg har brote med eigne prinsipp og kjøpt ein trampoline. Kva skjedde?
I ein episode av The Simpsons kjøper familien eit basseng i hagen, og Bart vert med ein gong den mest populære guten i Springfield. Alle vil vera ven med han, bassenget er ein magnet for badeglade born.
Eg ser det same gjeld trampolinar. Ein grunn til at eg ikkje vil ha trampoline, er at dei fleste naboane våre alt har det, og eg er litt som naboane i Springfield. Eg har ikkje hatt noko imot å senda borna mine rundt på hoppetokt.
Dessutan er det farleg i desse lukka bokseringane, ein arena for knekte nakkar, knuste tenner og over hundre forsikringssaker på skadde born årleg. Eg vil helst ikkje ha ei slik sak mot meg, som trampolineeigar.
Det er årevis sidan den våren eg vitja svigerinna mi midt under trampolinebløminga på Korsvoll i Oslo. Det byrja i eine enden av gata og spreidde seg som saktefallande dominobrikker frå hage til hage: Fyrst dei nakne metallstengene, så fekk dei sommarkjolen på; det svarte hoppestoffet med blå krage, og til slutt tryggingsnettet som ein krans rundt det heile.
Eg stod på terrassen og såg nedover gata, og tenkte med meg sjølv – og dette er hovudgrunnen til at eg ikkje vil ha det: noko så ruvande og stygt.
Kor mange leikeapparat treng eit samfunn for å fungera? Ingen i byggjefeltet der eg vaks opp, hadde trampoline. Me hadde ein felles leikeplass med dissestativ, sandkasse og eit røyr me kunne krypa gjennom eller klatra oppå. Å gjera salto og flikkflakk var for dei som gjekk på turn.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
