For nokre år sidan fekk Human-Etisk Forbund (forbundet som er mest kjent for aldri å ha hatt nokre eigne idear) det føre seg at det var ein påtakeleg mangel på verdslege julesongar. Ein kar (som eg må vedgå eg ikkje hugsar namnet på) tok det på seg å lage ein verdsleg versjon av «Deilig er jorden», eller «Fager er jordi», som vi helst kallar han her på Innsida. Den ikkje heilt ukjende Innsidemannen tok utfordringa på strak arm, og skreiv med si vakraste handskrift ned ein verdsleg versjon av «Det hev ei rosa sprunge». Her er han på ny, til glede for nye lesarar:

Det hev ei rosa sprunge,

så fint det var å sjå

for gamle og for unge,

for store og for små.

Ho var ei rose fin

midt i den kalde vinter

når sola ikkje skin.

Og denne eine rosa

ho var så fin å sjå.

Så fin og raud i fargen,

Kor kom ho vel i frå?

Ja, det veit ikkje eg.

Men rosa står og blømer

attmed ein frosen veg.

Og rosa vår, den vene,

ho skin i mørke natt

mest som ei lysfontene,

så lett å kjenne att.

Så syng vi høgt i kor:

No har vi fått ei rose

og gleda vår er stor.