¿ Makt og avmakt
Alle i maktposisjon vil potensielt kunna argumentera på dette viset: Klagene over overgrep er berre eit uttrykk for maktkamp.
Lytt til artikkelen:
Dei siste to åra har vi hatt ei rekkje metoo-saker, både nasjonalt og internasjonalt. For mange overgrepsoffer vart dette ein sjanse til å seia frå om noko dei har bore på, men ikkje nådd fram med. Rørsla har òg kome med legitim kritikk av rettsvesenet, som i somme tilfelle har oversett eller bagatellisert overgrep, eller vore ute av stand til å prova at noko har skjedd.
Den norske debatten fekk ei ny dreiing sist veke, då Giske-saka vart sett på dagsordenen i Tromsø. Eller meir presist: Pressedekninga vart sett på dagsordenen, med den tause føresetnaden at innhaldet i varslingane ikkje skulle diskuterast, berre omtalane i media. I pakt med denne logikken vart ikkje varslarane inviterte, og dei reagerte med å arrangera eit motseminar.
Maktkamp
Mykje vart sagt om dette, men eg vil nøya meg med å kommentera eitt særskilt element. Giske og hans våpendragarar framfører fylgjande argument i analysen av pressedekninga: Ein har underslått eller underkommunisert at dette handla om ein maktkamp i Arbeidarpartiet. Hadde ein teke det med i reknestykket, ville saka kome i eit anna lys.
Dette argumentet har plaga meg heilt sidan eg høyrde det framført. Om Giske-saka vil eg ikkje seia meir, men eg har behov for å analysera dette argumentet. (Om nokon vil spørja kva eg meiner om Giske-saka, er mitt svar at eg finn det dokumentert at Giske har brote normene for akseptabel åtferd for ein mann i hans stilling som nestleiar og statsråd. Nok om det.)
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
