Kva skal ein gjera når folk græt og er utrøystelege? For mange fell det lett å fortelja om eigne kvider og det som hjelpte ein ut or dei, eller ein fortel om kjenningar som har vore gjennom noko liknande. Men er det trøyst i slikt? Kan henda er det best for den trøystetrengande at me er til stades og ikkje prøver å vrida merksemda over på noko(n) anna(n). Om ein har fare uklokt åt, kor mykje hjelper det å få høyra at andre har gjort det same? Som det står i Norske Ordsprog (1881): «Det er kleen Trøyst, at andre hava og gjort illa.»