Noko av det beste med nynorsken er den sterke stillinga til det snertne ordet stutt. Visst har me stutt i bokmål òg, og nokre veit å nytta det, men i bokmålstekster flest er det mykje kort og fint lite stutt. Stutt sagt: Stutt har drege stuttaste strået. Kort er både kort og godt, so her er ikkje tale om å knerta det med stuttorvet og hiva det ut. Men når svært mange av oss nyttar stutt i tale jamt og samt, er det rimeleg at ordet får svinga seg i skrift òg.