I ei bok eg skreiv om æresbustaden Grotten i Slottsparken, leika historieprofessor Odd Arvid Storsveen seg med tanken på kva som kunne ha skjedd om Henrik Wergeland ikkje hadde døydd i 1845 i ein alder av 37 år: For det første kunne han triumfert då jødeparagrafen blei fjerna i 1851, eit utfall han skulle ha mykje av æra for. For det andre ville han kanskje blitt forsona med Welhaven, dei kunne ha feira 60-årsdagen sin saman og skåla, vel forlikte, og så ville Ibsen og Bjørnson måtta ta eit oppgjer med det, fabulerte Storsveen.